بررسی تأثیر قصه گویی بر خودکارامدی تحصیلی کودکان ۱۲-۷ سال مبتلا به تالاسمی

مقدمه: بیماری­های مزمن در کودکان باعث عدم تکامل حس عزت نفس و سازندگی می گردد. در شرایطی که پیچیدگی و سختی رفتار افزایش می یابد خودکارامدی تقلیل خواهد یافت.قصه گویی یک روش یادگیری مشاهده ای می باشد؛ که بر ارتقای خودکارآمدی تأثیرگذار است. هدف: تعیین تأثیر قصه گویی بر خودکارآمدی تحصیلی کودکان 12- 7 سال مبتلا به تالاسمی مشهد. روش: در این کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی شده، 60 کودک 12-7 ساله مبتلا به تالاسمی کلینیک فوق تخصصی کودکان سرور مشهد در سال 1393 در دو گروه «قصه گویی» و «مراقبت معمول» تخصیص یافتند. در گروه قصه گویی، 8 جلسه 60 دقیقه ای قصه گویی گروهی اجرا شد و در گروه مراقبت معمول مداخله ای صورت نگرفت. واحدهای پژوهش ابزار استاندار خودکارآمدی کودک و نوجوان موریس (2002) ((seq-c را در سه مرحله قبل از قصه گویی، بلافاصله پس از اتمام جلسات و یک ماه پس از جلسات تکمیل نمودند. تحلیل داده ها توسط آزمون های تی مستقل، آنالیز واریانس با اندازه های تکراری با استفاده از نرم افزار spss ویرایش 14 انجام شد. یافته ها: در گروه قصه گویی 0/60 درصد دختر و با میانگین سنی 9/1±4/9 سال و در گروه مراقبت معمول هر دو جنس 0/50 درصد با میانگین سنی 8/1±5/9 سال مورد مطالعه قرار گرفتند. بر اساس آزمون آنالیز واریانس با اندازه های تکراری میزان خودکارآمدی و خودکارآمدی تحصیلی بین دو گروه طی سه مرحله ارزیابی تفاوت معنی داری داشته است (001/0> p). نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر بر اثربخشی فن قصه گویی به صورت گروهی بر خودکارآمدی عمومی و تحصیلی کودکان تأکید دارد. این پژوهش می تواند قصه گویی را به عنوان شیوه ای جذاب برای کودکان به بیمارستان های دوست دار کودک معرفی نماید.